Endometriozis, üreme çağındaki kadınların %6-10’unu
etkileyen kronik inflamatuar bir hastalıktır. Çoğunlukla overler, uterin
ligamentler ve pelvik periton yüzeyinde görülen bu hastalık genital organlar
dışında yer aldığında ekstragenital endometriozis başlığında incelenmektedir.
Ekstragenital endometriozis tüm endometriozis hastalarının %8,9’unda
görülmektedir. Ekstragenital odaklar pelvik endometriozisle birlikte veya izole
olarak bulunabilir. Vücutta dalak hariç her doku ve organda endometriozis
tanımlanmıştır. En sık görülen ekstragenital odaklar yerleşimine göre sıklık
sırasıyla gastrointestinal sistem, üriner sistem, torasik endometriozis
(diyafram, plevra ve akciğer) ve batın ön duvarı (skar endometriozis, umblikal
endometriozis ve inguinal endometriozis) olarak sıralanabilir. Hastalarda
genital endometrioziste olduğu gibi dismenore, disparoni ve infertilite
semptomlarının yanında, ekstragenital odakların yerleşimine göre farklı
semptomlar da görülebilir. Semptomlar katamenial paternde veya menstrüel
siklustan bağımsız dönemlerde izlenebilir. Tanı koymada fizik muayene, detaylı
klinik öykü, ultrason, manyetik rezonans ve semptomlara göre başka görüntüleme
yöntemlerinden faydalanılabilir. Kesin tanı lezyonun görülmesi ve histopatolojik
değerlendirilmesiyle koyulmaktadır. Tedavide genital endometrioziste kullanılan
medikal ajanlar tercih edilebilmektedir. Medikal tedaviye ara verilmesi yüksek
rekürrens oranlarıyla ilişkilendirilmiştir. Ayrıca ekstragenital endometriotik
odakların malign transformasyon riski de bulunmaktadır. Bu nedenle tedavide
semptomatik hastalarda lezyonun cerrahi eksizyonu tavsiye edilmektedir. Postop
rekürrensi önlemek amacıyla operasyon sonrası hormonal ajanlar
kullanılabilmektedir.
Atıf Sayısı :