Protetik Tedavilerde Anatomik Referanslar 1
Anahtar Kelimeler
Protetik tedavilerin nihai amacı; estetik, fonasyon ve
fonksiyonun kişisel olarak optimum rehabilitasyonudur. Yapılacak sabit ya da
hareketli protezlerin, temporomandibular eklem (TME) ile gerekli olan uygun
ilişki içerisinde tasarım ve üretimleri hedeflenir. Diş hekimliğinde
rehabilitasyon ihtiyacı doğrultusunda elde edilecek kişisel bir oklüzal
düzlemin eklem sağlığı ve stabilitesindeki rolü ise oldukça nettir ve kabul
görmüş bir gerekliliktir. Yıllar boyu protetik rehabilitasyonlar için farklı anatomik
referans noktaları ve düzlemlerinin oklüzal düzlemin yeniden oluşturulabilmesi
için gerekli olan ilişkileri incelenmiştir. Protetik diş hekimliğinde genel
kabul görmüş bazı anatomik referans noktaları ve düzlemler; retromolar kabartı,
dudak komissurları, buccinator oluğu, parotis papilla, üst dudak, anterior
palatinal rugalar, hamular çentik ve insiziv papilla arası HİP düzlemi, Camper
düzlemi ve Frankfurt düzlemidir. Oklüzal düzlemin ön bölgedeki seyri için; dudaklarla
ilişkisi ve anterior dişlerin estetiği dikkate alınarak tasarlanması yönünde
öneriler mevcut iken, posterior eğimi ve bitiş noktası için farklı görüşler
mevcuttur. Gelişen teknolojiye rağmen, günümüz protetik diş
hekimliğinde, tüm dişlerini kaybetmiş hastaların tedavileri hala kompleks
tedaviler olmayı sürdürmektedir. Kişisel olarak son derece farklı karaktere
sahip oklüzal düzlemin yeniden üretilmesinde ise henüz kabul görmüş tek bir
referans düzleme entegre bir tedavi protokolü yoktur. Bu derlemenin amacı sabit ve hareketli protezlerde, kayıp
oklüzal düzlemin yeniden oluşturulmasında, bu anatomik referansların
değerlendirilmesidir.
Kitap Adı:
Güncel Protetik Diş Tedavisi Çalışmaları V
Atıf Sayısı :
