Bu makalede, biyolojik oksidasyonun önemi ve oksidasyon ile indirgenme arasındaki denge ve etkileşimin evrensel bir zehir olan oksijenin rolü üzerine odaklanılmıştır. Aerobik organizmalarda gerçekleşen biyokimyasal süreçler, süperoksit anyonu (О2·), hidroksil (·ОН), alkoksil (RO·) ve peroksit (ROO·) radikalleri, hidrojen peroksit (H2O2), singlet oksijen (1О2), hipokloröz asit (HOCl), nitrik oksit (NO), peroksinitrit (ONOO-) gibi birkaç aktif oksijen ara ürününün oluşumuyla ilişkilidir. Bu moleküller reaktif oksijen türleri (ROS) olarak adlandırılır ve geniş bir aktivite spektrumuna sahiptir. Bazıları sinyal iletim süreçlerine ve önemli fonksiyonların düzenlenmesine katılırken, diğerleri yüksek kimyasal aktiviteleri nedeniyle önemli genotoksik ve sitotoksik etkilere sahiptir. Bu nedenle, potansiyel olarak zararlı ajanlar olarak kabul edilebilirler.Aerobik organizmalarda hücresel homeostazı korumak ve ROS'nin zararlı etkilerini önlemek için antioksidan sistemi (AOS) evrimsel olarak gelişmiştir. AOS, katalaz, süperoksit dismutaz (SOD), glutatyon peroksidaz (GSH-PO) gibi membranla ilişkili ve sitozolik enzimleri ve A, E, C vitaminleri, glutatyon, sistein, selenyum gibi düşük moleküler ağırlıklı antioksidanları içerir. Antioksidan sistemi, hücrelerde ROS'nin nötralizasyonunu sağlar ve fizyolojik metabolizmanın sürdürülmesini sağlar.Ancak, antioksidanlar ve ROS arasındaki denge, endojen ve egzogen faktörlerin etkisiyle antioksidanların azalması veya reaktif oksijen türlerinin aşırı üretimi nedeniyle bozulabilir. ROS'nin antioksidan sistemi tarafından yeterince ortadan kaldırılamadığı ciddi bir redoks durumu olan oksidatif stres olarak adlandırılır. Ayrıca, bazı ROS türleri son derece yüksek kimyasal aktiviteye sahiptir ve kısa difüzyon mesafesinde herhangi bir molekülle nonspesifik olarak etkileşime girebilir, nükleik asitlerde, proteinlerde, karbonhidratlarda oksidatif değişikliklere ve membranlarda lipid peroksidasyonuna neden olabilir. Ayrıca, hücre içi kalsiyum seviyelerini artırır, proteazları, nükleazları ve fosfolipazları aktive eder. Genel olarak, bu değişiklikler hücre ölümüne veya dönüşümüne, patolojik gelişime yol açabilir.(AI)