Bu bölümde, restoratif diş hekimliğinde posterior (arka) dişlerde uygulanan dolgu yöntemleri ve bu alanda dijital uygulamalar ele alınmaktadır. Dişlerde çürük veya travma gibi etkenler nedeniyle madde kaybı meydana gelir ve bu durum diş dokularının direncini azaltır. Restoratif materyaller, kaybedilen direnci geri kazandırmak için kullanılır. Ancak restoratif işlemler, dişin stabilitesini azaltır ve kırılma direncini zayıflatır. İdeal bir restoratif materyal, hastanın fonksiyonel ve estetik ihtiyaçlarını karşılamalı, biyouyumlu olmalı, kalan diş dokularına destek olmalı ve uzun vadede iyi bir prognoza sahip olmalıdır. Restoratif diş hekimliğinde amalgam, kompozit rezin, seramik, cam iyonomer gibi farklı materyaller kullanılabilir. Amalgam, arka dişlerde sıklıkla kullanılan, kolay manipüle edilebilen, diğer materyallere göre daha ekonomik ve çiğneme basınçlarına karşı dayanıklı bir materyaldir. Ancak estetik olmaması, civa içermesi, yüksek ısı geçirgenliği, renklenmeye neden olan korozyon gibi dezavantajları vardır. Son yıllarda adeziv diş hekimliğindeki gelişmeler ve hastaların artan estetik beklentileri nedeniyle kompozit rezinlerin kullanımı yaygınlaşmıştır. Kompozit rezinler, mine ve dentine adeziv tekniklerle bağlanır ve az miktarda diş dokusu kaldırılarak yeterli retansiyon sağlanır. Ancak bu materyallerin polimerizasyon büzülmesi nedeniyle restorasyon kenarlarında mikrosızıntı, aşınma, renklenme ve hassasiyet gibi dezavantajları vardır. Bu nedenle birçok araştırmacı, indirekt restorasyonların kullanımını önermiştir. Bu restorasyonlar, hazırlanan kavitenin şekline göre inley, onley ve overlay olarak sınıflandırılabilir.(AI)