Bu bölümde, çocukların gelişimi için ev ve aile ortamının önemi vurgulanmaktadır. Anne ve babaların çocuklar için en önemli rehberler olduğu belirtilmektedir. Ebeveynlerin çocuklarını kendi görüşlerine göre yetiştirirken, toplumsal beklentilere göre de davranmayı öğrettikleri ifade edilmektedir. Ebeveynlerin tutum ve davranışlarının çocuğun ilerideki ilişkilerini etkilediği ve sağlıklı iletişimin çocuğun kişilik gelişimi ve çevresiyle olan ilişkilerine yardımcı olduğu belirtilmektedir. Çocukların davranışlarını çevrelerini gözlemleyerek ve taklit ederek kazandığı ifade edilmektedir. Bu nedenle, çocuğa karşı yapılan davranışların sosyal uyumunda önemli bir rol oynadığı vurgulanmaktadır. Ebeveynlerin olumlu bir çevre yaratması, güven vermesi, anlayışlı ve sevgi dolu yaklaşımlarda bulunması gerektiği belirtilmektedir. Ebeveyn tutumlarının çocukların fiziksel, psikososyal, dil, cinsel ve bilişsel gelişimini etkilediği ifade edilmektedir. Ebeveyn tutumlarıyla ilgili olarak farklı tanımlar yapıldığı ve çeşitli sınıflandırmaların olduğu belirtilmektedir. Baumrind'in demokratik/dengeli, otoriter ve izin verici olmak üzere üç temel ebeveynlik tarzını tanımladığı ifade edilmektedir. Demokratik/dengeli tarzın en ideal çocuk yetiştirme tutumu olduğu ve çocukların bu tarzda yetiştiği ailelerde olumlu sonuçlar gösterdiği belirtilmektedir.(AI)