Çocukluk çağı zehirlenmeleri, tüm dünya çocukları için ciddi bir sorundur. Bu zehirlenmelere maruz kalma ihtimali yaşam boyu %0.02-0.09 arasında değişmektedir. Ülkemizde ise bu oran %0.8-5 olarak belirlenmiştir. Çocukluk çağı zehirlenmeleri genellikle iki yaş döneminde en yüksek seviyeye ulaşır. Bu zehirlenmeler, altı yaşından küçük çocuklarda kazara maruz kalanlar ve adolesan yaş grubunda kendine zarar verme amacıyla zehirlenenler arasında görülür. Nadir de olsa 1 yaş altı grupta çocuk istismarı şeklinde zorla zehirleme durumları da mevcuttur. Beş yaşından küçük çocuklarda erkek cinsiyet, hiperaktivite gibi davranışsal hastalıklar, el ağız ilişkisinin fazla olduğu durumlar ve düşük sosyokültürel seviye gibi faktörler zehirlenme riskini artırır. Zehirlenmelerin yedi ana yol olduğu belirtilmektedir: oral, oküler, dermal, inhalasyon, transplasental, parenteral ve çevresel yol. Zehirlenmeler akut ve kronik olarak da sınıflandırılabilir. Akut zehirlenmelerin çoğunluğu oral yolla gerçekleşirken, bazı ilaçların terapötik dozlarda kullanımında kümülatif toksisite görülebilir. Çocukluk çağındaki zehirlenmelerde ölüm oranları son yıllarda %95 oranında azalmıştır. Bunun sebepleri arasında ürünlerin güvenli ambalajlarda bulundurulması, toplumsal bilinçlenme, zehir danışma merkezlerinin artması ve acil tıp ve kritik hasta bakımında yaşanan gelişmeler yer almaktadır. Klinik bulgular çocuğun yaşı, altta yatan hastalıklar, maruz kalınan madde, alınan miktar, sağlık yardımı alana kadar geçen süre ve uygulanan tedavi yöntemleri gibi faktörlere bağlı olarak değişir. Sağlık personelinin, özellikle riskli yaş gruplarında ve önceden zehirlenme öyküsü olan çocuklarda, aniden gelişen farklı sistemlere ait bulguların bir arada veya tek tek ortaya çıkması durumunda toksikolojik bir acil durumu düşünmesi önemlidir.(AI)