Yardımcı teknolojiler, özel gereksinimli bireylerin günlük yaşam ve eğitim etkinliklerine katılımlarını destekleyen her türlü araç, cihaz ve yazılımı kapsamaktadır. Bu bölümde öncelikle yardımcı teknolojilerin tarihi gelişimi ve özel eğitimdeki rolü vurgulanmıştır. Yardımcı teknoloji kullanımının örgün eğitimden önce basit protez ve uyarlanmış araçlarla başladığı, özellikle 20. yüzyılda, yasal düzenlemelerin desteğiyle YT kullanımının ivme kazandığı ifade edilmiştir. Bölümde, yardımcı teknolojilerin eğitim ortamlarında kullanımına yönelik temel ilkeler açıklanarak, cihazların karmaşıklık düzeyi (düşük, orta ve yüksek teknoloji) ve kullanım amaçlarına (örneğin iletişim, bağımsız hareket ve akademik destek) göre sınıflandırılması yapılmıştır. Ayrıca, araçların bireylerin farklı ihtiyaçlarına göre uyarlanabilir olduğu vurgulanmıştır. Görme, işitme, fiziksel, dil-konuşma, gelişimsel yetersizlikler ve öğrenme güçlükleri gibi farklı gereksinim alanlarına yönelik yardımcı teknolojiler ayrıntılı biçimde ele alınmıştır. Örneğin, dil ve konuşma bozuklukları için alternatif ve destekleyici iletişim sistemlerinin önemi vurgulanmış, fiziksel kısıtlılıkları olan bireyler için göz-izleme sistemlerinin işlevselliği açıklanmıştır. Öğrenme güçlüğü olan bireylerde ise yazma, okuma ve matematik alanlarında kullanılan teknolojilerin akademik başarıyı artırmadaki etkinliği incelenmiştir. Yardımcı teknoloji seçim sürecinin sistematik ve kapsamlı bir değerlendirme gerektirdiği belirtilmiş, kullanılabilirlik, etkililik, maliyet ve öğrenci-teknoloji uyumu gibi seçim kriterleri analiz edilmiştir. Son olarak yardımcı teknolojilerin bireyselleştirilmiş eğitim programına (BEP) dahil edilmesinin, öğrencinin eğitim hedeflerine ulaşmasında kritik öneme sahip olduğu, etkili biçimde uygulanması, düzenli değerlendirme ve sürekli destekle bu entegrasyonun başarılı biçimde gerçekleşebileceği belirtilmiştir.