Cumhuriyet’in Eğitim Politikaları Çerçevesinde Sağır, Dilsiz Ve Körler Okullarının Gelişimi
Anahtar Kelimeler
Bu
çalışma, Türkiye’de özel eğitim kurumlarının tarihsel gelişimini incelemekte ve
1927–1966 yılları arasındaki dönüşümü ele almaktadır. Engellilik kavramı,
Osmanlı’dan Cumhuriyet’e geçiş sürecinde sosyal sorumluluk ve yardım
anlayışından kurumsal eğitim modeline evrilmiştir. Cumhuriyet’in ilanıyla
birlikte devletin modernleşme politikaları çerçevesinde özel eğitim, eğitimin
ayrılmaz bir parçası hâline gelmiştir. Araştırmanın amacı, sağır ve dilsiz
okullarının gelişim seyrini ortaya koymak ve bu kurumların toplumsal eşitlik
ile modernleşme süreciyle ilişkisini değerlendirmektir. Çalışmada nitel
araştırma yöntemlerinden tarihsel doküman analizi kullanılmış; arşiv belgeleri,
dönemin gazeteleri ve Devlet İstatistik Enstitüsü verileri temel alınmıştır.
Bulgular üç dönem halinde incelenmiştir: 1927–1938 yıllarında kurumsallaşma
süreci başlamış, ancak kadın öğretmen eksikliği dikkat çekmiştir. 1938–1950
arasında, savaş koşullarına rağmen öğrenci ve öğretmen sayıları düzenli artmış,
özellikle kadınların eğitimdeki oranı yükselmiştir. 1950–1960 Demokrat Parti
döneminde ise özel eğitim en hızlı genişlemesini yaşamış; öğrenci–öğretmen
oranları iyileşmiş ve mezuniyet oranları artmıştır. Sonuç olarak, bu dönem özel
eğitimin yalnızca pedagojik bir mesele değil, aynı zamanda toplumsal cinsiyet
rolleri, sosyal politika ve modernleşme süreciyle iç içe ilerlediğini
göstermektedir. 1951’de özel eğitim kurumlarının Millî Eğitim bünyesine
alınması, günümüzdeki kaynaştırma eğitimine ve destek hizmetlerine uzanan
sürecin tarihsel temelini oluşturmuştur.
Bu kitabın bölümleri bulunmamaktadır.
Atıf Sayısı :
