Protetik tedavilerin nihai amacı; estetik, fonasyon ve fonksiyonun kişisel olarak optimum rehabilitasyonudur. Yapılacak sabit ya da hareketli protezlerin, temporomandibular eklem (TME) ile gerekli olan uygun ilişki içerisinde tasarım ve üretimleri hedeflenir. Diş hekimliğinde rehabilitasyon ihtiyacı doğrultusunda elde edilecek kişisel bir oklüzal düzlemin eklem sağlığı ve stabilitesindeki rolü ise oldukça nettir ve kabul görmüş bir gerekliliktir. Yıllar boyu protetik rehabilitasyonlar için farklı anatomik referans noktaları ve düzlemlerinin oklüzal düzlemin yeniden oluşturulabilmesi için gerekli olan ilişkileri incelenmiştir. Protetik diş hekimliğinde genel kabul görmüş bazı anatomik referans noktaları ve düzlemler; retromolar kabartı, dudak komissurları, buccinator oluğu, parotis papilla, üst dudak, anterior palatinal rugalar, hamular çentik ve insiziv papilla arası HİP düzlemi, Camper düzlemi ve Frankfurt düzlemidir. Oklüzal düzlemin ön bölgedeki seyri için; dudaklarla ilişkisi ve anterior dişlerin estetiği dikkate alınarak tasarlanması yönünde öneriler mevcut iken, posterior eğimi ve bitiş noktası için farklı görüşler mevcuttur. Gelişen teknolojiye rağmen, günümüz protetik diş hekimliğinde, tüm dişlerini kaybetmiş hastaların tedavileri hala kompleks tedaviler olmayı sürdürmektedir. Kişisel olarak son derece farklı karaktere sahip oklüzal düzlemin yeniden üretilmesinde ise henüz kabul görmüş tek bir referans düzleme entegre bir tedavi protokolü yoktur. Bu derlemenin amacı sabit ve hareketli protezlerde, kayıp oklüzal düzlemin yeniden oluşturulmasında, bu anatomik referansların değerlendirilmesidir.