Kalp yetmezliği, kalbin yapısal veya fonksiyonel bozukluğu sonucu ortaya çıkan bir sendromdur. Bu sendrom, azalmış kalp debisi ve artmış intrakardiyak basınçlarla birlikte nefes darlığı, yorgunluk, halsizlik ve ayak bileği şişmesi gibi semptomlarla kendini gösterir. Kalp yetmezliği insidansı yaşlanmayla birlikte artmaktadır. Genel nüfusta kalp yetmezliği prevalansı %1-3 iken, 70 yaş sonrasında %10'a, 80 yaş sonrasında ise %15-20'lere çıkmaktadır. Kalp yetmezliği hastalarında yıllık mortalite oranı %7,2, ileri evre hastalarda ise %13,5'tir. Kalp yetmezliğine zemin hazırlayan durumların zamanında tespit edilerek tedavi edilmesiyle bu hastalık önlenebilir. Kalp yetmezliği patofizyolojisi, miyokardiyal hasar sonrası miyositlerde ve ekstraselüler matrikste adaptasyona bağlı değişikliklerin oluşmasını içerir. Bu değişiklikler ventriküler dilatasyon ve kontraktilite azalmasıyla sonuçlanır. Kalp yetmezliğinde aktive olan nörohumoral sistemler arasında renin-anjiyotensin-aldosteron sistemi ve sempatik sinir sistemi bulunur. Bu sistemlerin aktive olması, patolojik bir kısır döngüyü başlatarak birçok klinik durumu tetikler. Kalp yetmezliğinin erken evrelerinde bu sistemlerin aktive olması kompansasyon sağlasa da uzun vadede miyokardiyal disfonksiyonu artırır.(AI)