Posterior omuz instabilitesi, travmatik çıkıklarla başlayan ve rekürren çıkık ve subluksasyonlarla devam eden bir durumdur. Bu durum nadir görülür ancak anterior çıkıklara göre tanı ve tedavisi daha zordur. Posterior omuz çıkıkları genellikle humerus başında oluşan kırıklarla birlikte görülür. İlk çıkığın redüksiyonu sonrasında rekürren subluksasyon veya tam çıkık patolojileri görülebilir. Ayrıca, omuz travması olmadan da semptomatik posterior omuz instabiliteleri gelişebilir. Posterior omuz çıkıklarının yıllık insidansı yaklaşık olarak 100.000'de 1'dir. Bu çıkıkların en yaygın sebepleri travma, epileptik nöbet ve elektrik çarpmasıdır. Posterior omuz instabilitesi genellikle kolun adduksiyon, iç rotasyon ve fleksiyon pozisyonunda, dirsek ekstansiyondayken düşme sonrası meydana gelir. Posterior omuz instabilitesi tanısı konulan vakaların çoğunda labral lezyon olmadan klinik laksite ve daha az kısmında posteroinferior kapsül laksitesine bağlı rekürren subluksasyonlar gelişir. Posterior omuz instabilitesi genellikle erkeklerde daha fazla görülür ve genellikle 14-19 yaşlarında başlar. POİ'nin anatomik ve biyomekanik etmenleri arasında statik ve dinamik stabilizatörlerin dengeli birlikteliği, glenoid labrum, glenohumeral ligamentler, kapsül ve rotator interval gibi yapılar yer alır. Posterior omuz instabilitesinin patogenezi akut çıkıklarda posterior labrum ve kapsülde meydana gelen hasarlarla ilişkilidir. Tekrarlayan mikrotravmalara bağlı olarak ise posterior kapsülde laksite oluşur. Bazı anatomik varyasyonlar da posterior omuz instabilitesi için yatkınlık oluşturabilir.(AI)