Taş hastalığı, tıbbi literatürde bilinen en eski hastalıklardan biridir ve mesane ve üretra taşlarının cerrahi yöntemlerle çıkarılması gibi yöntemlerin milattan önce bile kullanıldığı bilinmektedir. Ancak son yıllarda endoskopik yöntemlerin geliştirilmesiyle birlikte açık cerrahi yöntemler neredeyse terkedilmiştir. Özellikle ekstrakorporeal şok dalga litotripsi (ESWL) ve perkütan nefrolitotomi (PNL) yöntemlerinin geliştirilmesi, açık cerrahinin endikasyonlarının azalmasına yol açmıştır. Minimal invaziv endoskopik yöntemlerin benzer başarı oranları ve daha iyi kozmetik sonuçlar sağlaması, açık ve laparoskopik cerrahi endikasyonlarının sınırlanmasına neden olmuştur. Gelişmiş ülkelerde taş hastalığı nedeniyle açık cerrahiye ihtiyaç duyulan vakaların oranı yaklaşık %1,5 iken, bu oran gelişmekte olan ülkelerde %26'dan %3,5'e düşmüştür. Laparoskopik cerrahi ise üriner sistem taş hastalığının tedavisinde minimal invaziv bir alternatif olarak kullanılmaktadır. Açık ve laparoskopik cerrahi yöntemler, ESWL, RIRS, URS veya PNL operasyonlarının başarısız olduğu veya başarısız olacağı vakalarda tercih edilmelidir. Böbrek taşları için en sık başvurulan açık ve laparoskopik cerrahi yöntemler ise piyelolitotomi, üreterolitotomi ve anatrofik nefrolitotomidir. Günümüzde 2 cm'den küçük böbrek taşları için SWL ve RIRS, 2 cm'den büyük böbrek taşları için ise PNL ilk tercih olarak önerilmektedir. 1 cm ile 2 cm arasındaki alt kaliks taşları ve ESWL için kötü prognostik faktörler varlığında ise öncelikli olarak RIRS ve PNL önerilmektedir.(AI)