Bu bölümde, internal fiksasyon prensipleri ve tarihi hakkında bilgi verilmektedir. Kırık bir ekstremitenin sabitlenmesinin ağrıyı azalttığı ve iyileşmeyi artırdığı bilinmektedir. Lambotte ve arkadaşları, eklemlerin eski halini alabilmesi için stabilizasyon ve redüksiyonun tam olması gerektiğini önermiştir. Ayrıca, yumuşak dokulara hassas davranılmasının kırık iyileşmesi ve enfeksiyon önlenmesinde önemli bir faktör olduğu belirtilmiştir. Tarihsel süreçte, internal fiksasyonla ilgili çeşitli teknikler geliştirilmiş ve uygulanmıştır. 1958 yılında Martin Allgower ve arkadaşları tarafından AO derneği kurulmuş ve kırık fiksasyonu ve takiplerinde uyulması gereken kurallar belirlenmiştir. Aynı yıllarda intramedüller çivileme tekniği geliştirilmiştir ve bu teknik, alt ekstremite uzun kemiklerinin tedavi şeklini değiştirmiştir. Kırık cerrahilerinin amacı, ekstremitenin eski işlevine tamamen dönmesini sağlamak ve komplikasyon ve mortalitenin önüne geçmektir. Kırık iyileşmesini etkileyen faktörler arasında uygun derecede stabilizasyon, yeterli beslenme ve hormonal uyarının bulunması yer almaktadır. Kırık stabilizasyonu mutlak ve rölatif stabilite olarak tanımlanabilir. Mutlak stabilite, kırık fragmanları arasında herhangi bir mikro hareketin olmamasını gerektirirken, rölatif stabilite ise mikro harekete izin veren bir yöntemdir.(AI)