Osteoporoz, kemik döngüsündeki bozulma ve kemik mineral yoğunluğunda azalma ile karakterize bir hastalıktır. Bu hastalığın tanı ve tedavi takibinde birçok laboratuvar testi kullanılmaktadır. Kemik döngüsü belirteçleri, osteoporoz riskini değerlendirmede ve tedavi izleminde önemli bir rol oynamaktadır. Bu belirteçler, DEXA taramasına göre avantajlıdır çünkü girişimsel olmayan, ucuz ve kemik döngüsündeki değişiklikleri daha erken tespit edebilirler. Ancak, bu belirteçlerin tedaviye yanıt vermeme ve gelecekteki kırık riskini tahmin etme yetenekleri henüz tam olarak belirlenmemiştir. Osteoporozun biyokimyasal bulgularını değerlendirmek için kan testleri yapılır. Bu testler arasında tam kan hücresi sayımı, eritrosit sedimentasyon hızı, böbrek ve karaciğer fonksiyon testleri, serum kalsiyum, fosfat, albümin, paratroid hormon ve D vitamini düzeyleri yer alır. Ayrıca, kemik döngüsünü belirlemek için kemiğe özgü alkalen fosfataz ve idrar N-terminal telopeptid ölçümleri yapılabilir. Osteoporozun en önemli sorunu, semptom göstermeden bir kırıkla ortaya çıkmasıdır. Bu nedenle, hastalığın tanısı ve tedavisi, risk altındaki hastalarda klinik muayene, klinik öykü ve laboratuvar testlerine dayanır. Osteoporozun patogenezi, osteoklastların kemik rezorpsiyonu ve osteoblastların kemik oluşumu arasındaki dengesizlikten kaynaklanır ve bu dengesizlik, hastanın spesifik risk faktörlerine bağlı olarak ortaya çıkar. Kemik döngüsü, her yaş grubunda kemik yapımı ve yıkımının iç içe olduğu bir süreçtir. Osteoporozda, bu döngüdeki dengesizlik nedeniyle kemik rezorpsiyonu artar ve kemik yapımı azalır. Kemik döngüsü belirteçleri, bu süreçte meydana gelen metabolik ürünlerin ölçülmesiyle kemik metabolizması hakkında bilgi sağlar. Vitamin D, serum kalsiyum ve fosfor, paratroid hormon gibi belirteçler, osteoporozun biyokimyasal bulgularının değerlendirilmesinde önemli rol oynar.(AI)