Erektil disfonksiyon, ereksiyonun devamlı olarak tatmin edici bir şekilde gerçekleşememesi veya sürdürülememesi durumudur. Bu durum bir semptom olmasına rağmen hastalık olarak kabul edilir. Ereksiyon, çeşitli uyaranların merkezi işlenmesi ve entegrasyonu sonucunda başlar ve ilgili periferik dokulara sinyaller gönderilir. Ereksiyonun kompleks yapısı nedeniyle, erektil disfonksiyonu farklı disiplinler olan üroloji, psikiyatri, farmakoloji ve seks terapisi ele alır. Erektil disfonksiyonun etyolojisi organik, psikojenik ve mikst olmak üzere üç ana başlık altında incelenebilir. Psikojenik erektil disfonksiyon, genellikle 40 yaş altında daha sık görülürken, 40 yaş üstünde de yaygındır. Tüm erektil disfonksiyonların en az %45'inde psikojenik sebepler rol oynar. Erektil disfonksiyonun patofizyolojisi ise vaskülojenik, nörojenik, anatomik, karma sebepler, ilaç bağımlılığı, psikojenik ve travma gibi faktörlere bağlı olarak gelişebilir. Vaskülojenik disfonksiyon, kardiyovasküler hastalıklarla birlikte daha sık görülürken, nörojenik disfonksiyon ise tüm erektil disfonksiyonların %10-19'unu kapsar. Nörolojik hastalıklar, seksüel bozukluklara yol açabilir ve bu bozukluklar üç farklı tipte görülebilir.(AI)