Kardiyovasküler hastalıklar dünya genelinde ölümlerin en yaygın nedenlerinden biridir ve birçoğu ritim bozukluklarına bağlı olarak meydana gelir. Ritim bozukluklarının düzeltilmesi veya hızının azaltılması amacıyla antiaritmik ilaçlar kullanılır. Bu ilaçlar, otomatisite, iletim hızı, miyokardiyal iyon kanalları, repolarizasyon ve refraktör periyot süresinde değişikliklere neden olarak etki gösterir. Antiaritmik ilaçlar, sınıflara ayrılır ve her bir sınıf farklı etki mekanizmalarına sahiptir.Sınıf I ajanlar, hızlı sodyum kanallarını bloke ederek kardiyak miyositlerin uyarılabilirliğini azaltır. Sınıf II ajanlar, beta blokerler olarak bilinen ilaçlardır ve sinoatriyal ve atrioventriküler nodun iletimini baskılar. Sınıf III ajanlar, potasyum kanallarını etkileyerek repolarizasyonu ve refraktör periyodu uzatır. Sınıf IV ajanlar ise kalsiyum kanal blokeri ilaçlardır ve atrioventriküler düğüm iletimini baskılar. Bunların dışında magnezyum, adenozin ve digoksin gibi diğer antiaritmik ilaçlar da farklı mekanizmalarla etki gösterir.Bu ilaçların kullanımı ve tercih edilme durumları ritim bozukluğunun tipine bağlıdır. Örneğin, Wolf-Parkinson-White sendromlu hastalarda prokainamid tercih edilirken, artmış otomatisiteden kaynaklanan disritmilerde lidokain kullanılabilir. Propafenon ise atriyal fibrilasyon ve ventriküler disritmilerin tedavisinde kullanılır.Antiaritmik ilaçların yan etkileri arasında hipotansiyon, disritmiler ve döküntüler bulunur. Bazı ilaçlar belirli hastalık durumlarında kullanılmamalıdır, bu nedenle dikkatli bir şekilde kullanılmalıdır. İlaçların etkileri ve yan etkileri takip edilmeli ve hastaların durumlarına göre dozaj ayarlamaları yapılmalıdır.(AI)