Bu makalede, kardiyak elektrofizyolojideki gelişmelere genel bir bakış sunulmaktadır. İlk olarak, 1945 yılında intrakaviter elektrogramların kaydedilmesiyle başlayan çalışmalar, 1969 yılında His potansiyelinin kaydedilmesiyle devam etmiştir. Sinus nodu ve aksesuvar Atriyoventriküler (AV) kayıtları da bu dönemde sağlanmıştır. Daha sonra, taşikardilerin mekanizmasında rol alan re-entry mekanizması ortaya çıkarılmış ve supraventriküler ve ventriküler taşikardide re-entry temeli belirlenmiştir. Makro re-entry mekanizması ve 'V3' fenomeni de bu dönemde keşfedilmiştir. Elektrofizyolojik çalışma temelli programlı elektriksel stimülasyon ile ventriküler aritminin tedavi edilmesi yöntemi tanıtılmış, ancak bu yöntemin etkinliği kanıtlanamamıştır. Aynı dönemde kateter ablasyon tekniklerinin gelişimi ve klinik kullanımının artmasıyla elektrofizyolojik çalışmanın tedavi edici bir yöntem olarak kullanılması sağlanmıştır.Makalede ayrıca cihaz tedavisi olarak pace maker, defibrilasyon ve monitörizasyonun gelişimi de ele alınmaktadır. İlk total kalıcı kalp pili 1958 yılında İsveç'te yerleştirilmiştir. Daha sonra, daha gelişmiş ve uzun ömürlü cihazların geliştirilmesiyle pace maker teknolojisi hızla ilerlemiştir. Ayrıca, kardiyak sitimulasyon yöntemleriyle taşikardilerin sonlandırılması ve defibrilasyon özelliklerinin geliştirilmesi de bu dönemde gerçekleşmiştir. Uzun süreli tanısal kayıt ve monitörizasyon da bu gelişmelerle birlikte önem kazanmıştır.Bu makalede sunulan bilgiler, kardiyak elektrofizyolojideki önemli gelişmeleri özetlemektedir. Bu gelişmeler, kardiyak aritmi tedavisinde önemli bir rol oynamaktadır.(AI)