Anksiyete bozuklukları, yaygın olarak görülen ruhsal bozukluklardır ve yaşam boyu prevalansı %10,4-28,8 arasında değişmektedir. Bu bozukluklar, hem bireyler hem de aileleri için ciddi bir sıkıntı yaratırken, toplum için de önemli bir yük oluşturur. Anksiyete bozuklukları, kronikleştiğinde yaşam fonksiyonlarında bozulmaya ve özkıyım riskinde artışa neden olabilir. Anksiyete, fiziksel belirtilerle (deride kızarıklık, çarpıntı, titreme, terleme, gastrointestinal sistem belirtileri) veya psikolojik belirtilerle (huzursuzluk, ölüm korkusu gibi) ortaya çıkabilir.Anksiyete tedavisinde ilk olarak 1864 yılında sentezlenen barbitüratlar denendi ve 1900'lerden sonra yaygın olarak kullanıldı. Ancak 1950'lerden sonra benzodiazepinler, barbitüratların yerini aldı. Son dönemde ise antidepresanlar, özellikle SSRI'lar, popülerlik kazandı ve benzodiazepinlerin yerini aldı.Anksiyete bozukluğu olan hastaların tedavi seçiminde, hastanın tedavi öyküsü, eş tanıları, ilaç yan etkileri, ilaç etkileşimi, hastanın kişilik özellikleri, beklentileri ve motivasyonu gibi çeşitli faktörler göz önünde bulundurulmalıdır. Tedavinin hedefleri arasında akut anksiyeteyi kontrol etmek, remisyon sürecini izlemek ve anksiyete bozukluğunun tekrarlanmasını önlemek yer alır.Anksiyete bozukluğunun tedavisinde en uygun yaklaşım, psikoterapi, farmakoterapi ve destekleyici yöntemlerin birlikte kullanılmasıdır. Tedavinin temel hedefi, hastanın uyumsuz tutumlarının farkına varmasını sağlamak, hastalıkla başa çıkma mekanizmalarını öğretmek, yeni beceriler kazandırmak ve kalıcı yaşam tarzı değişiklikleri sağlamaktır.Günümüzde anksiyete bozukluğunda kullanılan başlıca farmakoterapi seçenekleri arasında benzodiazepinler, seçici serotonin geri alım inhibitörleri, serotonin-norepinefrin geri alım inhibitörleri, hidroksizin ve buspiron gibi ilaçlar bulunmaktadır. Kanada Psikiyatri Birliği'nin 2006 yılında yayınladığı kılavuza göre, anksiyete bozukluklarında tavsiye edilen onaylanmış tedavi seçenekleri belirlenmiştir.(AI)