Interferon tedavisi, tümör hücreleri, bakteriler ve antijenler gibi yabancı nesnelere karşı insan doğal bağışıklık savunmasında üretilen glikoprotein aracılıklı bir tedavidir. Interferonlar, antibakteriyel, antiviral ve antitümöral aktivitelerle IFN üretimini indükleyebilir. IFN-α, IFN-β ve IFN-γ gibi IFN-α, IFN-β ve IFN-γ'yi içeren IFN çoklu gen ailesi, sitokin ağı'nın ayrılmaz bir parçasıdır. IFN'lerin keşfi, 1957'de Isaacs ve Lindenmann'a atfedilse de, 1954'te Nagona ve Kojima adlı iki Japon virolog önceden viral büyümeyi inhibe edebilen belirli viral inhibisyon faktörlerini fark etmişlerdir. IFN'ler reseptör bağlanması ve biyokimyasal ve yapısal özelliklerine göre sınıflandırılabilir. IFN-α reseptörü (IFNAR) adı verilen belirli bir hücre yüzeyi reseptör kompleksine bağlanan Tip I IFN'ler vardır. Tip I IFN ailesi yedi sınıf içerir: IFN-α, IFN-β, IFN-ε, IFN-κ, IFN-ω, IFN-δ ve IFN-τ. Tüm Tip II IFN'ler, IFN-γ reseptör kompleksi (IFNGR) olarak adlandırılan IFNGR1 ve IFNGR2 zincirlerinden oluşur. Tip III IFN grubu, IFN-λ1, IFN-λ2 ve IFN-λ3 adı verilen üç IFN-λ molekülü içerir. IFN-α'nın 30'dan fazla alt tipi vardır ve neredeyse aynı amino asit dizisine sahiptir. İki onaylanmış alt tip arasındaki fark, IFN-α2a ve IFN-α2b'nin sadece tek bir amino asittir. Bu alt tipler, rekombinant DNA teknolojisi aracılığıyla Escherichia coli tarafından üretilebilir. IFN-α'ya polietilen glikol (peg) bağlama işlemi, IFN'ye peg bağlar ve dolaşımda artış süresi sağlar ve dozaj sıklığının azalmasını sağlar. Pegile IFN-α (pegIFN-α), toksisite azalması ve üstün etkinlik açısından pegile olmayan forma göre daha az toksisiteye sahip olduğu bildirilmiştir. İki pegIFN, Food Drug Adminis- tration (FDA) tarafından onaylanmıştır: pegIFN-α2a (Pegasys®) ve pegIFN-α2b (PEG-Intron®). Bu ilaçlar, kronik hepatit C tedavisinde ribavirin ile kombinasyon tedavisi için onaylanmıştır. Son Japon bir çalışmada, pegIFNα-2a ve pegIF- Nα-2b ile tedavi edilen kronik hepatit C hastaları arasında sürdürülen virolojik yanıt oranları ve güvenlik profili açısından önemli bir fark bulunmamıştır. IFN-α ve IFN-β arasında yapısal homoloji% 29'dur. IFN-γ ve IFN-α veya IFN-γ ve IFN-β arasında homoloji yoktur. Son çalışmalar, Tip I IFN'lerin keratinositler ve melanositler üzerinde antiproliferatif etkilere sahip olduğunu göstermiştir. IFN-α'nın başlıca fonksiyonları antiproliferatif, antitümöral ve antiviral etkilerdir. Hücresel transkripsiyonu, translasyonu ve protein sentezini değiştirir. Yaar ve ark. insan keratinosit kültürlerine 2500 birim/mL IFN-α veya IFN-β'nin yedi günlük uygulanmasının, %70 inhibisyon oranıyla keratinositlerin büyümesini engellediğini bildirmiştir.(AI)