Bu bölümde, kronik yara/ülser tedavisinde topikal antimikrobiyallerin kullanımı hakkında bilgi verilmektedir. Kronik yara tedavisinde debridman, yara örtüleri, topikal ve cerrahi tedaviler ve enfeksiyonla mücadele gibi çeşitli yaklaşımlar bulunmaktadır. Topikal antimikrobiyal tedavilerin avantajları ve dezavantajları vardır. Enfekte olmuş yaralar genellikle sistemik antibiyotik tedavisi gerektirirken, enfekte olmayan ve hızlı iyileşen yaralar antimikrobiyal tedavi gerektirmez. Ancak, bazı belirtileri olan ve iyi iyileşme göstermeyen yaraların tedavisi konusunda tartışmalar vardır ve bu durumlarda topikal antimikrobiyal ajanlar kullanılabilir. Kötü kokulu yaralar ve yanık yaraları için topikal antimikrobiyallerin kullanımını destekleyen çalışmalar mevcuttur. Ancak, kronik yara tedavisinde topikal antimikrobiyaller için sınırlı sayıda kanıt olduğunu gösteren metaanalizler ve sistematik derlemeler bulunmaktadır. Kronik yaralar steril değildir ve üzerlerinde çoğalmayan statik bakteriler bulunur. Bu duruma kontaminasyon denir. Yaradaki bakteriler dokulara zarar vermeden çoğalırlarsa, bu duruma kolonizasyon denir. Ancak, bakteri çoğalması belirli bir seviyeyi aşarsa dokulara zarar vermeye başlar ve bu duruma kritik kolonizasyon denir. Bakteri canlı dokuyu etkilerse enfeksiyon gelişir. Enfeksiyon belirtileri arasında artmış eksüda, kötü kokulu akıntı, dekole kenarlar, frajil doku, artan yara boyutu, artan ağrı ve nekrotik debris alanları bulunur. Temizleme ajanları ve topikal antimikrobiyaller kullanılarak kontaminasyon, kolonizasyon ve lokal yara enfeksiyonu ile mücadele edilebilir. Enfeksiyon çevre dokulara yayılabilir ve sistemik enfeksiyona ilerleyebilen derin enfeksiyona neden olabilir. Bu nedenle, kronik yara tedavisinde topikal antimikrobiyallerin kullanımı dikkatli bir şekilde değerlendirilmelidir.(AI)