Kraniyofasiyal distraksiyon osteogenezi, kemikler arasındaki boşluğa uygulanan dışsal kuvvetlerle yeni kemik oluşumunun indüklendiği bir yöntemdir. Bu teknik, uzun kemiklerin uzatılmasında uzun süredir kullanılmaktadır. İlk olarak 1905 yılında femur uzatılmasında kullanılan bu yöntem, daha sonra tibia uzatılmasında da kullanılmıştır. Rus ortopedist Gavriel A. Ilizarov, alt ekstremitelerdeki deformiteler üzerinde yaptığı araştırmalarla bu tekniği yeniden canlandırmıştır. Kraniyofasiyal iskeletteki cerrahi osteotomilere ise mandibulanın uzatılması veya mandibular segmental defektlerin tamiri üzerinde odaklanılarak başlanmıştır. İlk klinik sonuçlar 1927 yılında rapor edilmiştir. Distraksiyon osteogenezi, mandibulanın uzatılması, temporomandibular eklem ankilozu, kraniyofasiyal dizostoz, post-travmatik deformiteler ve kraniofasiyal iskeletin kemik bölgelerinde başarıyla uygulanmaktadır. Büyük iskeletsel hareketler gerektiğinde, yumuşak dokuların adaptasyonu zor olabilir ve cerrahi relaps, temporomandibular eklem problemleri ve nörosensöriyel kayıplara neden olabilir. Bu durumlarda, sekonder cerrahi bölgelerden elde edilen kemik greftleriyle rekonstrüksiyon yapılabilir. Distraksiyon osteogenezi, kemik segmentlerinin aşamalı olarak ayrılması ve oluşturulan gerilimle devamlı kemik oluşumunu sağlar.(AI)