Yapay bozukluk, fiziksel veya psikiyatrik hastalık belirtilerini taklit etme, kendini yaralama veya aldatma niyetiyle davranışların gizlice oluşturulmasıyla karakterize edilen bir durumdur. Bu bozukluk, ilk kez 1951 yılında Munchausen Sendromu olarak tanımlanmıştır. Yapay bozukluk, \"hastane bağımlılığı\", \"çoğul cerrahi bağımlılığı\" ve \"profesyonel hasta sendromu\" gibi farklı isimlerle de anılmaktadır. Yapay bozukluk, DSM-III'te sınıflandırma sistemine dahil edilmiş ve DSM-IV-TR'de \"Bakım Verenin Oluşturduğu Yapay Bozukluk\" tanımı eklenmiştir. DSM-5'te ise \"Kendine Yüklenen Yapay Bozukluk\" ve \"Bir Başkasına Yüklenen Yapay Bozukluk\" şeklinde sınıflandırılmıştır. Yapay bozuklukla ilgili literatür genellikle olgu sunumlarından oluşmaktadır. Pediatrik populasyonda yaygınlığın %0,5-2 arasında olduğu tahmin edilmektedir. Yapay bozukluğun etiyolojisi genetik yatkınlıkla ilişkilendirilmemektedir. Psikososyal yoksunluk, ebeveynler arası çatışma, ihmal, fiziksel ve cinsel istismar gibi faktörler bu bozukluğun ortaya çıkmasında rol oynayabilir. Yapay bozukluğun tanısı genellikle aylar veya yıllar sonra konulabilmekte ve ayırıcı tanıda zorluklar yaşanabilmektedir. Bu bozukluk, morbidite, mortalite ve gereksiz sağlık harcamalarına neden olabilir. Kendine yüklenen yapay bozukluk, hastanın istemli olarak hasta rolünü benimsemesiyle karakterizedir. Bu bozukluğun klinik görünümü çocuklarda ve ergenlerde öznel yakınmaların üretilmesi, objektif bulguların değiştirilmesi veya abartılması şeklinde olabilir.(AI)