İleri yaşam desteği (İYD), kritik durumlarda solunum ve dolaşımı yeniden sağlamayı hedefler. Spontan solunumun yetersiz olduğu hastalarda mekanik ventilasyon temel yaklaşımdır. Ventilasyon yöntemleri invaziv (endotrakeal entübasyon) ve non-invaziv olarak ayrılır. Ventilatör parametreleri hastaya özel ayarlanmalıdır: tidal volüm (TV), solunum sayısı (f), inspirasyon/ekspirasyon oranı (I:E), fraksiyone inspire edilen oksijen (FiO₂), ekspirasyon sonu pozitif basınç (PEEP) ve inspiratuar pik basıncı (PIP). Kullanılabilecek modlar arasında volüm kontrollü sürekli zorunlu ventilasyon (VC-CMV), basınç kontrollü sürekli zorunlu ventilasyon (PC-CMV), asist kontrol (AC) ve senkronize aralıklı zorunlu ventilasyon (SIMV) bulunur. Kritik hastalarda hipoksi, hiperkapni, solunum yorgunluğu veya hemodinamik instabilite durumlarında ventilasyon endikedir. Prehospital dönemde balon-valv-maske (BVM) veya transport ventilatörleri kullanılabilir. Kardiyopulmoner resüsitasyon (KPR) sırasında entübe olmayanlarda 30:2 oranı, entübe hastalarda ise dakikada 10 soluk önerilir. Komplikasyonlar pnömoni, barotravma, oksijen toksisitesi ve diyafram disfonksiyonunu içerir. Akut solunum sıkıntısı sendromu (ARDS) ve COVID-19’da düşük TV, düşük plato basıncı, uygun PEEP, prone pozisyon ve gerektiğinde ekstrakorporeal membran oksijenizasyonu (ECMO) önerilir. Pediatrik ve geriatrik hastalarda fizyolojik farklılıklar dikkate alınmalı, weaning (ventilatörden ayırma) planlı yürütülmelidir. Sonuç olarak mekanik ventilasyon, uygun hasta seçimi, doğru parametreler ve komplikasyonların önlenmesi ile etkinlik kazanır.