Ekstrakorporeal membran oksijenasyonu (ECMO), konvansiyonel
tedavilere yanıt vermeyen ve geri dönüşümlü kardiyopulmoner yetmezliği bulunan
yenidoğanlarda gaz değişimi ve dolaşım desteği sağlayan bir tedavi yöntemidir.
Mekonyum aspirasyon sendromu, konjenital diyafram hernisi (KDH), persistan
pulmoner hipertansiyon ve konjenital kalp hastalıkları ECMO’nun en sık kullanım
endikasyonlarıdır. Fötal dönemde yüksek pulmoner vasküler direnç ve sağ-sol
şantla sürdürülen dolaşım, doğum sonrası pulmoner basıncın düşmesiyle değişime
uğrar; bu adaptasyon gerçekleşmezse persistan fötal sirkülasyon gelişir. ECMO,
oksijenasyonu artırarak pulmoner basıncı düşürmeyi ve ventilatör kaynaklı
hasarı azaltmayı amaçlar. Mortalite riskinin değerlendirilmesinde oksijenasyon
indeksi ve alveoler-arteryel gradient gibi parametreler kullanılır.
Venoarteriyel, venövenöz ve çift lümenli venövenöz ECMO teknikleri klinik
duruma göre seçilir. İşlem öncesi heparinizasyon gereklidir. Düşük doğum
ağırlığı, prematürite ve intrakranial kanama kontrendikasyonlar arasındadır.
ECMO’ya bağlı komplikasyonlar arasında hemoraji, emboli, renal yetmezlik ve
nöromotor sekeller yer alır. KDH’de ECMO’nun zamanlaması tartışmalı olmakla
birlikte ağır olgularda mortaliteyi azalttığı bildirilmiştir; ancak uzun dönem
sonuçlara etkisi sınırlı görünmektedir.
Bu kitabın bölümleri bulunmamaktadır.
Atıf Sayısı :
