Sosyal-duygusal gelişim, bireylerin ilişkileri yönetme, duyguları düzenleme ve çevreleriyle etkileşim kurma becerilerini ifade eder ve beynin yapısı ile işleviyle doğrudan ilişkilidir. Limbik sistem (amigdala, hipokampus) ve prefrontal korteks bu süreçte önemli roller oynar. Limbik sistem duygusal tepkileri işleyip yönetirken, prefrontal korteks öz düzenleme ve karar verme gibi yürütme işlevlerinden sorumludur. Ayna nöronlar, başkalarının duygularını ve eylemlerini anlamada temel bir mekanizma olarak empati geliştirmede rol oynar. Bağlanma deneyimleri, beynin duygu düzenleme, sosyal etkileşim ve stres yanıtıyla ilgili sinir devrelerini şekillendirir. Güvenli bağlanma, prefrontal korteks ve limbik sistem arasındaki dengeli gelişimi destekleyerek sağlıklı duygusal ve sosyal becerilerin gelişimine zemin hazırlar. Güvensiz bağlanma ise stres duyarlılığını artırabilir, bu da sosyal ilişkilerde zorluklara neden olabilir. Stres, beyin gelişimini etkileyerek duygusal düzenleme, bilişsel işlev ve sosyal davranış üzerinde belirgin etkiler yaratır. Kronik stres, özellikle hipokampus ve prefrontal korteks gibi alanlarda nöroplastisiteyi bozarak öğrenme, hafıza ve karar verme süreçlerini olumsuz etkileyebilir. Bu durum, duyguları yönetmede zorluklara ve davranışsal sorunlara yol açabilir. Beyin plastisitesi, beyin gelişimi ve sosyal duygusal öğrenme (SDÖ) arasındaki ilişkiyi vurgular. Beynin uyum sağlama yeteneği, yeni beceriler öğrenme ve stresle başa çıkma süreçlerinde kritik bir rol oynar. SDÖ, bireylerin duyguları anlama ve yönetme, başkalarına empati gösterme ve olumlu sosyal ilişkiler kurma becerilerini geliştirmelerine yardımcı olur. Bu süreç, nöroplastisiteyi teşvik ederek bireylerin sosyal ve duygusal zorluklarla başa çıkma kapasitesini artırır. Bu bağlamda, sosyal duygusal gelişimi destekleyen stratejiler, beynin uyum kapasitesini güçlendirerek bireylerin yaşam boyu duygusal ve sosyal refahını artırabilir.