Karaciğer, insan vücudunun en büyük parankimal organı olup, batnın sağ üst kadranında diyafragmanın hemen altında yer almaktadır. Diyafragmatik ve visseral yüzeyleri tanımlanmış olup, bu yüzeylerde periton ile kaplı olan ve olmayan kısımlar mevcuttur. Visseral yüzeyde, komşuluk gösterdiği batın içi organlara ait izler bulunur. Karaciğerin batın içindeki pozisyonunu sabit tutabilmek için gereken en önemli faktörlerden biri olan ligamentler, karaciğer ile; diyafram, batın ön duvarı ve bazı batın içi organlar arasında bulunmaktadır. Karaciğer, her biri farklı görevler üstlenen çok sayıda hücrenin bir araya gelmesi ile oluşur. Ana fonksiyonel hücreler olan hepatositler ile kolanjiyositler, stellat hücreleri ve Kupffer hücreleri bu hücrelerden bazılarıdır. Karaciğerin histolojik yapısını daha iyi anlamak için, kanın ve safranın akış yönüne ve karaciğer parankiminin kan perfüzyonuna göre üç yapısal ve fonksiyonel ünite tanımlanmıştır. Bunlar; hepatik lobül, portal lobül ve hepatik asinüstür. Karaciğer, embriyoda ilk gelişen organlardan biridir. Embriyolojik gelişimin 3-4. haftasında, ön bağırsağın ventral endoderminden hepatik divertikül olarak ortaya çıkar. İntrauterin yaşamın 6. haftasında, hepatositler arasında hematopoetik kök hücre adacıklarının oluşumuyla birlikte, karaciğerin temel işlevi hematopoez haline gelir. Ancak intrauterin dönemin 7. ayından itibaren bu fonksiyonda belirgin bir azalma gözlenir ve hematopoez doğumda minimal düzeye iner. Karaciğer gelişimi doğum sonrası devam etmekle birlikte yaklaşık 1 yaş civarında yetişkin fonksiyonlarına ulaşmaktadır. Çeşitli vasküler varyasyonları sık izlenmesine rağmen, konjenital anomalileri nadir görülmektedir.