Fekal inkontinans, her iki cinsiyeti de genellikle benzer oranlarda etkileyen, ileri yaşlarda ve huzurevi sakinlerinde yaygın olan ve hayat kalitesini bozan bir sağlık problemidir. Prevalansı kullanılan tanı kriterlerine göre değişse de genel olarak %18-33 arasındadır ve bakımevlerinde oran %50-70’e kadar çıkmaktadır. Hastalar genelde utanma duyusu nedeni ile yeterince ifade etmese de aktif olarak taranmalıdır. Etyopatogenezde anal sfinkter zayıflığı, rektal his ve uyumda azalma ve fekal tıkaç nedeni ile taşma ishali suçlanmakta, nedeni saptanamayanlar ise idiyopatik olarak sınıflandırılmaktadır. Fekal inkontinansın tanımı ve şiddet değerlendirme ölçütleri tedavi yanıtını belirlemede dikkate alınmalıdır. Fekal inkontinans tanısı dikkatli bir öykü ve fizik muayene ile ek test gerekmeden konulabilir. Altta yatan patoloji genellikle çok faktörlü olduğundan birinci basamak tedaviye yanıt vermeyen hastalarda anorektal manometre, endoanal ultrasonografi, defekografi, balon atma testi ve altta yatan nöropati açısından trans-lumbosakral anorektal manyetik stimülasyon gibi birden fazla tanı testi gerekebilir. Tedaviye öncelikle diyet, kilo kaybı, yaşam tarzı değişiklikleri (tuvalet rutini/bağırsak eğitimi), dışkı kıvamını düzenleyen ve/veya ishal önleyici ilaçlar, pelvik taban kası egzersizleri, dışkı emici ürünler ve anüs çevresindeki cilt tahrişini tedavi etmek için cilt bakım ürünleri gibi birinci basamak tedaviler ile başlanmalıdır.Ayrıca Biofeedback tedavisi uygulanabilir. İkinci basamak tedavi seçenekleri hala deneysel aşamada olup genelde düşük kanıt düzeyi ölçütündedir ve hasta bazlı yapılmalıdır. Perkütan posterior tibial sinir stimülasyonu, transanal irrigasyon ve anal tıkaçlar cerrahi dışı tedavilerdendir. Sakral nöromodulasyon, dolgu enjeksiyonu, sfinkteroplasti ve stoma fekal inkontinans için etkili olabilir, ancak henüz optimal seçeneği tanımlamamıştır. Translumbosakral nöromodülasyon tedavisi, fekal inkontinans için umut verici yeni tedavi yöntemleridir.