Bu bölümde, endometriyumun embriyonik kökeni ve histolojik yapısı hakkında bilgi verilmektedir. Endometriyum, diğer iki ana bileşeniyle birlikte uterusun bir parçasıdır ve regeneratif özelliklere sahiptir. Endometriyum, epitelyal hücreler ve destekleyici mezankimal hücrelerden oluşur. İki fonksiyonel katmana ayrılır: dış katman olan stratum functionalis ve iç katman olan stratum basalis. Fonksiyonalis katman, değişen bez dokusundan oluşurken, basalis katmanı sürekli bir stroma oluşturur. Bezlerin ana bileşenleri, Müllerian kanallarından köken alır. Menstrüel döngü sırasında fonksiyonalis katmanın tamamı ve bazal katmanın küçük bir kısmı dökülür. Ardından, yükselen östrojen seviyeleri, proliferatif fazda yeni bir endometrial fonksiyonalis katmanının yeniden büyümesini aktive eder. İkinci sekretuar fazda ise progesteron, epitelyal büyümeyi inhibe eder ve hücre farklılaşmasını teşvik eder. Endometriyumun regenerasyonu, fetusun implantasyonu ve menstrüel döngü için önemlidir. Kök hücreler ise kendini yenileyen, olgunlaşmamış ve farklılaşmamış hücreler olarak bilinir. Embriyonik ve yetişkin kök hücreleri olmak üzere iki gruba ayrılırlar. Kök hücreler, çeşitli hücre tiplerine farklılaşabilirler ve totipotent, pluripotent, multipotent ve unipotent olmak üzere dört gruba ayrılırlar. Totipotent kök hücreler, vücuttaki herhangi bir hücre tipine, hatta ekstraembriyonik hücrelere dönüşebilen tüm farklılaşmamış hücrelerin başlangıcıdır. Pluripotent hücreler sadece embriyonik hücrelere dönüşebilir. Multipotent hücreler, pluripotent hücrelere kıyasla sınırlı bir çeşit hücreye dönüşebilirken, unipotent hücreler belirli dokularla sınırlıdır ve sadece belirli bir hücre tipine dönüşebilirler. 2006 yılında Shinya Yamanaka ve Kazutoshi Takahashi'nin çoklu yetişkin kök hücreleri pluripotent hale dönüştürme yöntemini keşfetmesi, kök hücre araştırmalarında bir dönüm noktası olmuştur. Bu keşif, pluripotent hücrelerin biyolojik özelliklerinde herhangi bir değişiklik olmadan farklılaşabilme yeteneğini sağlamıştır. Mesenkimal kök hücrelerin in vivo olarak farklılaşabilme özelliği, hasar görmüş iskemik kalp kaslarının onarılmasında ve hatta beyinde astrositlere dönüşmede kullanılmıştır.(AI)