Bu makalede, aşırı aktif mesane sendromunun (AAMS) tıbbi tedavisinde beta-3 adrenerjik agonistlerin kullanımı üzerinde durulmaktadır. AAMS, bir hastalık değil, bir sendromdur ve semptomları karmaşıktır. Ana bileşenleri, aciliyet +/- inkontinans, sıklık ve gece idrara çıkma olarak tanımlanmaktadır. Bu semptomlara neden olabilecek idrar yolu enfeksiyonları ve diğer patolojiler tanı konulmadan önce dışlanmalıdır. Bu patoloji, erkeklerin ve kadınların %12'sini etkilemektedir ve yaş ilerledikçe artmaktadır. Genel olarak, %33'ü inkontinans eşlik eden ıslak aşırı aktif mesane yaşarken, geri kalan %66'sı inkontinans yaşamadan kuru aşırı aktif mesane yaşamaktadır. Bu hastalığın yaşam kalitesini olumsuz etkileyen, sosyal izolasyona yol açan psikolojik ve mali sonuçları hastanın yaşamının belirli noktalarında önemli olabilir. Özellikle yaşlı insanlarda mortalite ve morbiditeye önemli bir neden olmaktadır. Bu nedenle, öncelikle doğru teşhis konulmalı ve ardından tedavi edilmelidir. AAMS teşhisi altı ana başlık altında yapılır: anamnez, idrar günlüğü, idrar analizi ve idrar kültürü, fiziksel muayene ve ürojinekolojik değerlendirme. Her bir kategori detaylı bir şekilde değerlendirilmeli ve uygun şekilde teşhis konulmalıdır. AAMS teşhisi klinik bir teşhistir. Detrusor hiperaktivite, spontan olarak veya provokasyonla ortaya çıkabilen bir ürodinamik teşhistir. Ürodinamik testlerin sonuçları ve mesane fonksiyonunu gösteren klinik çalışmalar temel alınarak teşhis konulur. Testler, mesane dolarken istemsiz detrusor aktivitesini gösterebilir. AAMS olan kişilerin çoğunluğunun DO (Detrusor Hiperaktivite) olduğu düşünülmektedir, aciliyeti olan ancak inkontinansı olmayan kadınların %69'u DO'ya sahipken, inkontinansı olan erkeklerin %44'ü ve kadınların %90'ı DO'ya sahiptir. Bu nedenle, AAMS teşhisi klinik bir teşhis olduğu için DO tespiti için rutin bir ürodinamik test yapılması önerilmez. AAMS tedavisi belirli bir sıra ile adımlı tedavileri takip ederek yapılmalıdır. İlk olarak, davranışsal terapiler önerilmelidir. Bunlar yaşam tarzı değişiklikleri, mesane eğitimi ve mesane tahriş edicilerden kaçınma, düzenli sıvı düzenlemesi, pelvik taban egzersizleri ve kilo kontrolünü içerir. Bu adımlar yeterli bir süre takip edildiğinde başarı sağlanamazsa ve hastanın şikayetleri devam ederse, ikinci tedavi adımı olan tıbbi tedavi uygulanır.(AI)