Bu bölümde, Tanzimat Fermanı’nın ilanından (1839) Cumhuriyet’in kuruluşuna (1923) kadar Osmanlı mimar ve sanatkârlarının geçirdiği dönüşümler ele alınmaktadır. Tanzimat dönemiyle birlikte Osmanlı mimarisi Batılılaşma sürecine girmiş, geleneksel yapı üretim sistemleri yerini modern kurumlara bırakmıştır. 1831’de Hassa Mimarlar Ocağı’nın kapatılmasıyla yerine Ebniye-i Hassa Müdürlüğü kurulmuş ve mimarlık eğitimi modernleşmeye başlamıştır. Bu dönemde Balyan ailesi gibi saray mimarları önemli yapılar inşa etmiştir. Dolmabahçe Sarayı, Beylerbeyi Sarayı ve Çırağan Sarayı bu aileye atfedilen önemli eserlerdendir. Aynı zamanda Batılı mimarlar da Osmanlı yapılarında etkin rol oynamıştır. Fossati Kardeşler’in Ayasofya restorasyonu ve William James Smith’in Sirkeci Garı bu dönemin dikkat çeken örneklerindendir. II. Abdülhamid döneminde mimarlıkta çeşitlilik artmış, Raimondo D’Aronco gibi yabancı mimarlar Art Nouveau’yu İstanbul’a taşımıştır. Millî Mimari akımıyla Kemaleddin Bey ve Vedat Tek gibi yerli mimarlar Osmanlı-Türk mimarisine özgü unsurları modernize ederek kullanmışlardır. Bu süreçte Osmanlı mimarisi hem Batılılaşma etkilerini hem de geleneksel unsurları harmanlayarak özgün bir kimlik kazanmıştır.
Bu kitabın bölümleri bulunmamaktadır.
Atıf Sayısı :
