Endometriozis, üreme çağındaki kadınların %6-10’unu etkileyen kronik inflamatuar bir hastalıktır. Çoğunlukla overler, uterin ligamentler ve pelvik periton yüzeyinde görülen bu hastalık genital organlar dışında yer aldığında ekstragenital endometriozis başlığında incelenmektedir. Ekstragenital endometriozis tüm endometriozis hastalarının %8,9’unda görülmektedir. Ekstragenital odaklar pelvik endometriozisle birlikte veya izole olarak bulunabilir. Vücutta dalak hariç her doku ve organda endometriozis tanımlanmıştır. En sık görülen ekstragenital odaklar yerleşimine göre sıklık sırasıyla gastrointestinal sistem, üriner sistem, torasik endometriozis (diyafram, plevra ve akciğer) ve batın ön duvarı (skar endometriozis, umblikal endometriozis ve inguinal endometriozis) olarak sıralanabilir. Hastalarda genital endometrioziste olduğu gibi dismenore, disparoni ve infertilite semptomlarının yanında, ekstragenital odakların yerleşimine göre farklı semptomlar da görülebilir. Semptomlar katamenial paternde veya menstrüel siklustan bağımsız dönemlerde izlenebilir. Tanı koymada fizik muayene, detaylı klinik öykü, ultrason, manyetik rezonans ve semptomlara göre başka görüntüleme yöntemlerinden faydalanılabilir. Kesin tanı lezyonun görülmesi ve histopatolojik değerlendirilmesiyle koyulmaktadır. Tedavide genital endometrioziste kullanılan medikal ajanlar tercih edilebilmektedir. Medikal tedaviye ara verilmesi yüksek rekürrens oranlarıyla ilişkilendirilmiştir. Ayrıca ekstragenital endometriotik odakların malign transformasyon riski de bulunmaktadır. Bu nedenle tedavide semptomatik hastalarda lezyonun cerrahi eksizyonu tavsiye edilmektedir. Postop rekürrensi önlemek amacıyla operasyon sonrası hormonal ajanlar kullanılabilmektedir.