Çevreye zarar veren insan merkezli yorum ve anlayışlarla ilişkilendirilen bazı dini öğretiler bulunsa da genel anlamda dinler, çevrenin korunmasında yeni ekolojik paradigmalar gibi hareket etmektedir. Seküler çevreci yaklaşımlar genellikle dinin dünya görüşlerini kendi öğretileriyle uyumsuz gördüklerinden, çevre sorunlarıyla ilgili mücadelelerinde dini argümanlardan uzak durmayı tercih etmiştir. Ancak postmoderniteyle birlikte, dini otoriteler, teologlar, din üzerine akademik çalışmalar yapanlar ve çevreciler arasında daha işbirlikçi ilişkiler kurulmaya başlanmıştır. Çevre sorunlarına hızlı çözümler bulmak için din ve yeni ekolojik paradigmaların ortak öğretiler geliştirmesi bu süreci kolaylaştıracağı düşünülmektedir. Bu çalışmanın amacı, yeni ekolojik paradigmalarla şekillenen çevrecilik anlayışlarının dinle ilişkisini incelemektir. Aynı zamanda insan merkezli çevre sorunlarının, yeni ekolojik paradigma dinamikleri çerçevesinde dinle ilişkisini ele alarak bu ilişkinin önemini değerlendirmektir. Araştırmada, yöntem olarak gömülü teori modeli ve karşılaştırmalı yöntem tercih edilmiştir. Gömülü teori, sosyal olguların nedenlerini, olasılıklarını ve sonuçlarını ilişkisel bir çerçevede ele alırken, süreç ve eyleme odaklanarak yeni bir kuram geliştirmeyi hedeflemektedir. Bu bağlamda süreç boyunca sürekli karşılaştırmalı yöntem uygulanmıştır. Çalışma, modern dönemde ortaya çıkan çevre sorunlarına karşı geliştirilen yeni ekolojik paradigmalar ile din ilişkisini karşılaştırmalı olarak ele almış ve sonuç olarak teolojik ekoloji paradigması kuramına ulaşmıştır.