Dental travma sonrası periodontal dokularda yara iyileşmesi, diş eti, periodontal ligament, sement ve alveol kemikten oluşan periodonsiyumun iyileşme sürecini kapsar. Periodontal dokuların iyileşmesi, invaze olan bakterilerin eliminasyonu ve etkilenen dokuya bağlıdır. Periodontal dokuların rejenerasyon potansiyeli ve hasarlı bölgeyi çevreleyen hücrelerin etkileşim hızı iyileşme sürecini etkileyen faktörlerdir. Daimi diş yaralanmaları genellikle 8-10 yaş arasında ve maksiller santral insizörlerde görülür. Bu yaş grubunda dişlerin kökleri tam olarak gelişmemiş olduğundan yapısal olarak zayıftır. Travma sonrası periodontal iyileşme, semente komşu olan periodontal ligament ve alveolar kemik hücrelerinin canlılığına bağlıdır. PDL, ekstrüzyon gibi ayrılma yaralanmalarında iyi iyileşirken, sement yüzeyindeki PDL kaybı ankilozise neden olabilir. Dental travma sonrası sement kaybı, yeni sement formasyonunu sağlar ve bu tamir süreci, doku kaybı olan bölgenin etrafındaki sementoblastlar aracılığıyla gerçekleşir. Luksasyon yaralanmaları sırasında kortikal kemik üzerinde yüzey kemik rezorpsiyonu meydana gelebilir ve kemik yapımı periostun iç yüzeyindeki hücrelerin osteojenik potansiyeline bağlıdır. İntrüzyon yaralanmalarında ise çocuklarda sürmekte olan dişlerde daha iyi bir kemik rejenerasyonu gözlenir. Dental travma sonrası iyileşme sürecinde fibröz bağ dokudan gelen prekürsör hücreler, kök yüzeyine yerleşip kolonize olabilir ve bu durumun osteoklastların kollajen üretimi için fibroblastları bölgeye çağırdığı düşünülmektedir. Geçici apikal yıkım ise luksasyon yaralanmalarının bir sonucu olarak pulpa ve periodontal dokuların iyileşme sürecinin başlangıcını temsil eder.(AI)