İnsülin direnci, dolaşımdaki normal insülin seviyelerine karşı azalmış bir cevap olarak tanımlanır. Bu durum, diyabetik olmayan bireylerde, obezlerde ve tip 2 diyabet hastalarında görülebilir. İnsülin direnci, metabolik sendrom olarak da adlandırılan obezite, hiperinsülinemi, hipertansiyon ve dislipidemi gibi durumların bir arada bulunmasıyla ortaya çıkar. Bununla birlikte, insülin direnci obezite olmayan ve glukoz toleransı normal olan bireylerde de görülebilir. İnsülin direnci, puberte, gebelik gibi süreçlerde de geçici olarak ortaya çıkabilir. İnsülin direnci, karaciğerde artmış glukoz üretimi ve kaslarda azalmış glukoz alımı ile karakterizedir.İnsülin direnci, insülinin etki mekanizmasındaki bozukluklar veya insülin gen mutasyonları gibi nedenlerle ortaya çıkabilir. Bu durumda, insülinin biyoaktivitesi bozulmuş olabilir, ancak immünoaktivitesi normaldir. İnsülin direnci genellikle hücre içi post-reseptör sinyal yolaklarındaki değişiklikler sonucu meydana gelir. İnsülin reseptörü ile ilişkili genlerdeki mutasyonlar da insülin direncine yol açabilir. Genetik yatkınlık, obezite, sedanter yaşam ve yaşlanma gibi faktörler, insülin direnci gelişimini artırabilir.İnsülin direnci, kilo alımı ile birlikte artar ve bu durum, adipöz dokunun insülin direncinde önemli bir rol oynadığını gösterir. Obezitede serbest yağ asitlerinin düzeyindeki artış da insülin direncinin gelişiminde etkili olabilir.İnsülin direncinin erken dönemlerinde insülin konsantrasyonlarında bir artış görülür. Hiperinsülinemi, insülinin bazı biyolojik etkilerine karşı direnci kompanse edebilir, ancak insülin duyarlılığının bozulduğu dokularda insülin etkileri aşırı olabilir.Sonuç olarak, insülin direnci birçok faktörün etkileşimi sonucu ortaya çıkan bir durumdur. Bu durumun mekanizmaları tam olarak anlaşılamamış olsa da, genetik yatkınlık, obezite ve yaşam tarzı faktörleri insülin direnci gelişimini etkileyebilir. İnsülin direnci, diyabet ve kardiyovasküler hastalıklar gibi ciddi sağlık sorunlarına yol açabilir.(AI)