Bu bölümde, gebelik ve lohusalık döneminde hipertansiyonun yönetimi ele alınmaktadır. Gebelikte kronik hipertansiyon, gebeliğin 20. haftasından önce ortaya çıkan veya gebelik öncesi antihipertansif ilaç kullanımı olan veya doğum sonrası 12 haftadan daha uzun süren hipertansiyon olarak tanımlanır. Hipertansiyon hafif-orta dereceli veya şiddetli olarak sınıflandırılabilir. Hafif-orta dereceli hipertansiyon, sistolik kan basıncının 140-159 mmHg ve/veya diyastolik kan basıncının 90-109 mmHg olduğu durumları ifade ederken, şiddetli hipertansiyon ise sistolik kan basıncının ≥160 mmHg ve/veya diyastolik kan basıncının ≥105-110 mmHg olduğu durumları ifade eder. İlaç tedavisi, kan basıncı yaklaşık olarak 160/110 mmHg veya daha yüksek olan kadınlar için önerilir. Gebelik hipertansiyonu ise preeklampsinin tanı kriterlerini karşılamayan ancak 20. gebelik haftasından sonra yüksek kan basıncının tespit edildiği durumları ifade eder.Hipertansiyon tedavisi sırasında, mutlak kan basıncı seviyesi ve diğer faktörler dikkate alınmalıdır. İlaç tedavisi, şiddetli hipertansiyonu olan kadınlarda maternal vasküler komplikasyon riskini azaltmak için önerilir. Hafif-orta dereceli hipertansiyonu olan kadınlarda ise farmakolojik tedaviyi destekleyen net kanıtlar bulunmamaktadır. Bir meta-analiz çalışması, antihipertansif ilaç kullanımının, annenin ortalama arter basıncında 10 mmHg'lik bir düşüşle ilişkili olarak bebeğin doğum ağırlığında 176 gram azalma olduğunu göstermiştir. Ancak, son veriler, tedavinin maternal faydalarının fetüse yönelik riskten daha ağır basabileceğini düşündürmektedir.Genel olarak, hafif-orta dereceli hipertansiyonda kan basıncının sürekli olarak 150/100 mmHg'nin altında seyrettiği durumlarda antihipertansif tedavi önerilmez. Bu derecedeki hipertansiyonun tedavi edilmesinin birincil yararı, şiddetli hipertansiyon gelişme riskini azaltmaktır. Ancak, ilaç kullanımı plasental hipoperfüzyon ve bebek üzerinde olumsuz etkilere yol açabileceğinden, tedavi kararı dikkatli bir şekilde değerlendirilmelidir.(AI)