Kalp yetmezliği, kalbin yapısal veya fonksiyonel patolojileri nedeniyle doluş ve kanın ejeksiyonunda bozulma ile karakterize kompleks bir klinik sendromdur. Bu sendrom, egzersiz intoleransı ve pulmoner, splanknik veya periferik konjesyon bulgularıyla birlikte ortaya çıkar. Kalp yetmezliği, kalp fonksiyonlarının metabolik gereksinimleri karşılayamaması sonucunda oluşan bir durumdur. Kalp yetmezliği, antik Mısır döneminden beri bilinmektedir ve tarih boyunca farklı kaynaklarda klinik bulguları tarif edilmiştir. Ancak, kalp yetmezliğinin patofizyolojisi hakkında doğru bir tanımlama, 1628'de William Harvey'in dolaşımı tanımlamasına kadar yapılamamıştır. 18. yüzyılda sağ taraflı kalp yetmezliği ve dijitallerin olumlu etkileri hakkında ilk yayınlar yapılmıştır. 1890'larda röntgen cihazının icadı ve elektrokardiyografinin keşfi, kalp yetmezliği hakkındaki bilgilerimizde bir dönüm noktası olmuştur. 1929'da Werner Forssmann, modern anlamda ilk kalp kateterizasyonunu gerçekleştirmiştir. Kalp yetmezliği, 1980'de kalp fonksiyonlarının metabolik gereksinimleri karşılayamaması olarak tanımlanmış ve 1985'te renal, nöral ve hormonal komponentleri olan bir sendrom olarak tarif edilmiştir. Güncel kılavuzlarda kalp yetmezliği, egzersiz intoleransı ve konjesyon bulgularının eşlik ettiği kompleks bir sendrom olarak tanımlanmaktadır.(AI)