Aile hekimliği, tıp alanında meydana gelen değişimler sonucunda ortaya çıkan yeni bir disiplindir. Bu disiplin, eski disiplinlerden dönüşerek, var olarak veya ana disiplinlerden bölümlere ayrılarak oluşmuştur. Aile hekimliği, tıp biliminin en eski dalı olan genel pratisyen hekimlikten gelişmiştir. Bu gelişmede sosyal değişimler, uzmanlaşma ve hastalıkların yeni örüntüleri gibi faktörler etkili olmuştur. Günümüzde hekimler, kronik hastalıklarla daha çok karşılaşmaktadır ve bu hastalıklarla mücadele eden bireylere yardımcı olmaktadırlar. Tıp mesleğinin tarihine bakıldığında, hekimler, cerrahlar ve ilaç hazırlayanlar olarak üç ana gruptan söz edilebilir. Ancak on sekizinci yüzyılda artan ihtiyaçla birlikte tıp fakültesi mezunu olmayanlar da genel pratisyen gibi çalışmaya başlamıştır. Amerikan Tıp Birliği, tıp eğitiminin standartlarını yükselterek mesleki yeterliliği arttırmayı hedeflemiştir. Branşlaşma ise John Hopkins Üniversitesi'nin kurucusu olan William Osler tarafından teşvik edilmiştir. Yirminci yüzyılda teknoloji ve tıpta ihtisaslaşmanın gelişmesiyle hastalar daha küçük bölümler halinde incelenmeye başlanmıştır. Bu bölümler, hastanın tedavi yöntemlerine, yaşına, cinsiyetine veya tutulan organa göre belirlenmiştir.(AI)