Bu makalede, Doğu ve Batı sanatı arasındaki bakışların kesişimi ve karşılıklı etkileşimlerinin her iki bağlamda resim pratiğinin gelişimini nasıl belirlediği üzerinde odaklanmaktadır. \"Doğu\" fikri, belirli bir coğrafi konuma değil, Batı'dan radikal olarak farklı bir kültürel diğer algısına bağlıdır ve sadece Avrupa'nın kendini bir birim olarak düşünebildiği ölçüde, farklı bir kültüre sahip olan halklar için \"doğulu\" olarak tanımlanabilir. Bu nedenle, Doğu/Batı kavramları önemli kavramsal belirsizlikleri içerir ve sadece farklılaştırma amacıyla kullanılacaktır. Bu durumda, \"doğu resmi\" olarak sadece Çin ve Japonya'nın resim geleneğine, \"batı resmi\" olarak da Avrupa geleneğine ve Amerikan uzantısına atıfta bulunuyoruz.Çin ve Batı arasındaki ilk kültürel temaslar, M.Ö. 1. yüzyıldan itibaren gerçekleşen \"İpek Yolu\" üzerinden gerçekleşen ticari alışverişlere kadar izlenebilir. Daha sonra, Marco Polo ve Ibn Battuta gibi öncülerin seyahatleriyle, Orta Çağ'da Batı'da Çin kültürüne dair ilk notlar sunuldu; ancak bu kültürün sistematik olarak incelenmesi, 16. yüzyılda ilk Hristiyan misyonerlerle başlar. Zaten 17. ve 18. yüzyıllarda, Qing Hanedanı'nın son imparatoru Qianlong'un sarayında çalışan Cizvit ressamları Giuseppe Castiglione ve Jean Denis Attiret'in önemine dikkat çekilerek, Batı sanatının ilk etkileri Çin resmine tanıtıldı ve Batı tekniğini Çin tekniğiyle birleştiren cesur bir tarz yaratıldı. Bu tarz, 19. yüzyılın Çin ressamlarında hala zayıf bir şekilde etkili olacak. Ancak 20. yüzyılın başından itibaren, ulusal sanatın Batı'nın önerdiği modellerle karşılaştırıldığı evrim sorusu merkezi olarak ortaya çıkacaktır. Birçok sanatçı, Avrupa veya Amerika'ya seyahat edenler de dahil olmak üzere Rönesans, Barok veya İzlenimci başyapıtlarının derinlemesine bir çalışmasını yapar. Diğerleri, avangartla temas halinde olan yeni okulların çalışmalarına başlar; bu eğilim, Avrupa'ya sürgüne gönderilen bazı ressamlar tarafından da sürdürülür. Bu açıkça etkilenme yıllarında, yeni estetik kavramlar ortaya çıkar.(AI)