Bu metinde, meme kanseri cerrahisinin tarihsel gelişimi ve cerrahi kavramlar üzerinde durulmaktadır. Meme kanseriyle ilgili bilinen ilk yazılı belgelerin beş bin yıl öncesine dayandığı belirtilmektedir. İnsanlar son iki bin yıldır meme kanserinden kurtulmak için çeşitli yöntemlere başvurmuşlardır. Ancak günümüzdeki meme kanseri tedavisine ilham veren teori, M.S. 3. yüzyılda Galen tarafından ortaya atılmıştır. Galen, meme kanserinin sistemik bir hastalık olduğunu ve kanda dolaşan siyah safraya bağlı olduğunu öne sürmüştür.19. yüzyılda cerrahi alanında yaşanan gelişmeler, meme kanseri cerrahisine ivme kazandırmıştır. Meme kanseri için yapılan ameliyatlar, bölge anatomisine ve temel hemostaz tekniklerine hakimiyet arttıkça giderek büyümüştür. Bu dönemde Halsted ve diğer cerrahlar, meme kanserinin erken dönemde geniş alanlı ameliyatlarla tedavi edilebileceğine inanmış ve radikal mastektomi gibi büyük cerrahi müdahaleler yaygınlaşmıştır. Ancak bu cerrahi uygulamaların sağkalım oranları %40'ı geçmemiştir.Yirminci yüzyılda ise kimya, biyoloji, farmakoloji ve radyoloji alanlarındaki gelişmeler, meme kanseri cerrahisini sınırlamıştır. Kemoterapi, radyoterapi ve mamografi gibi yeni tedavi yöntemleri ve tümörlerin erken evrede saptanması, cerrahinin rolünü azaltmıştır. Aksiller diseksiyonun kaderi ise 1970'lerde değişmiştir. NSABP B-04 çalışması, aksiller diseksiyonun aksiller nüks kontrolüne katkı sağladığını ancak sağkalımı etkilemediğini göstermiştir.Son olarak, Umberto Veronesi'nin yaptığı çalışma ile meme içinde sınırlı yerleşimli kanserlerin güvenli cerrahi sınırlarla çıkarılabileceği ortaya konmuştur. Bu çalışma, meme kanseri cerrahisinde yeni bir yaklaşımın başlangıcını işaret etmiştir.(AI)