Bu makalede, yoğun bakım ünitesinde erken mobilizasyonun önemi ve uygulanmasındaki engeller ve kısıtlamalar ele alınmaktadır. Erken mobilizasyon, kritik hastalık veya yaralanmanın ilk günlerinde başlanan fiziksel aktivite olarak tanımlanmaktadır. Amacı, kas fonksiyon kaybını önlemek, hareketliliği arttırmak ve hastaların yatış öncesi hareket kabiliyetlerini korumak veya geri kazanmasını sağlamaktır. Yoğun bakım ünitesinde edinilen güçsüzlük, birçok nöromusküler zayıflık etiyolojisiyle ilişkilidir ve kritik hastalık nöromiyopatisi olarak adlandırılır. Bu güçsüzlük, hastaların yaşam kalitesini olumsuz etkileyebilir ve uzun süreli kognitif bozukluklara neden olabilir. Erken mobilizasyonun uygulanmasında birçok engel bulunmaktadır, bunlar arasında hemodinamik instabilite, yapısal engeller, koordinasyon eksikliği ve görev dağılımının belirlenmemesi yer almaktadır. Sedasyon seviyelerinin azaltılması, deliryumun erken tanınması ve yönetilmesi, yeterli analjezi sağlanması gibi faktörler erken mobilizasyonun başarısını etkileyebilir. Hasta güvenliği de mobilizasyon uygulamalarının önündeki bir engeldir, ancak yapılan çalışmalar, profesyoneller tarafından gerçekleştirilen erken mobilizasyon programlarının hasta güvenliği için risk oluşturmadığını göstermektedir. Ekipman eksikliği, profesyonel eksikliği ve maliyet gibi faktörler de erken mobilizasyonun uygulanmasını zorlaştıran diğer engellerdir. Ancak, erken mobilizasyon için belirlenen engel ve kontraendikasyon kriterleri görecelidir.(AI)