Hikikomori, Japonya'da ortaya çıkan bir sosyal geri çekilme ve izolasyon durumunu ifade eden bir terimdir. Bu terim, Japon psikiyatrist Tamaki Saito tarafından 1998 yılında kullanılmıştır. Hikikomori, altı aydan fazla süren toplumdan izole bir şekilde yaşama durumunu tanımlamak için kullanılmaktadır. Bu durum, herhangi bir psikopatolojik sebep olmaksızın ortaya çıkar ve bireylerin evlerine veya odalarına çekilerek sosyal hayattan tamamen uzaklaşmalarını içerir. Hikikomori'nin ortaya çıkışı, uyum bozuklukları, kaygı bozuklukları ve depresyon gibi psikiyatrik durumlarla birlikte var olduğunu ileri süren klinik bir bakış açısı ve küreselleşme ile birlikte eğitim ve istihdam fırsatları arasındaki rekabetin artması sonucunda ortaya çıkan bir sosyal geri çekilme durumu olarak açıklanmıştır. Hikikomori, bireylerin toplumla iletişimlerini tamamen reddetmelerini ve sosyal faaliyetlerden geri çekilmelerini içeren davranışları ifade eder. Bu durum, evden hiç çıkmayan ve kimseyle konuşmayan Hikikomoriler olarak adlandırılan birinci grup ve bazı sosyal faaliyetler için dışarı çıkan Hikikomoriler olarak adlandırılan ikinci grup olmak üzere iki grupta incelenmektedir. Hikikomori'nin epidemiyolojisi hakkında Japonya'da yapılan çalışmalarda, genel nüfus içinde hikikomori prevalansının düşük olduğu ancak yaşam boyu hikikomori yaşayan bireylerin çoğunun psikiyatrik bozukluklarla ilişkili olduğu belirlenmiştir. Hikikomori vakalarının sadece Japonya'ya özgü bir sendrom olduğu düşünülse de diğer ülkelerde de hikikomori vakaları olduğu tespit edilmiştir. Türkiye'de ise hikikomori'ye ilişkin herhangi bir epidemiyolojik çalışma bulunmamaktadır, ancak birçok ebeveynin çocuklarının sosyal hayattan uzaklaştığını ve teknolojiye bağımlı hale geldiğini belirttiği görülmektedir.(AI)