Bu metinde, solunum yetersizliği ve mekanik ventilasyonun başlama ve sonlandırma süreçleri ele alınmaktadır. Solunum yetersizliği, vücudun oksijen ihtiyacının karşılanamaması ve karbondioksitin vücuttan uzaklaştırılamaması durumudur. Akut ve kronik olmak üzere iki şekilde sınıflandırılır. Akut solunum yetersizliği, ani bir oksijenasyon bozukluğu olarak ortaya çıkar ve hiperkapni (karbondioksit birikimi) eşlik edebilir. Kronik solunum yetersizliği ise uzun süreli yetersizliklere bağlı olarak gelişir ve kronik akciğer hastalıkları, nöromusküler hastalıklar ve toraks deformiteleri gibi nedenlere bağlı olabilir. Solunum yetersizliğinin belirtileri arasında takipne (hızlı solunum), dispne (nefes darlığı), sempatik sinir sistemi stimülasyonu (terleme, taşikardi, hipertansiyon), yardımcı solunum kaslarının kullanımı, siyanoz (morarma), huzursuzluk, anksiyete, baş ağrısı ve bilinç durumunda bozulma yer alır. Hipoksemik solunum yetersizliği, solunum sisteminin arter kanında yeterli oksijen seviyelerini sürdürememesini ifade eder. Bu durum genellikle akciğer parankim bozukluklarına bağlı olarak gelişir ve parsiyel arteriyel oksijen basıncı düşüktür. Hipoksemik solunum yetersizliği, alveoler hipoventilasyon, ventilasyon/perfüzyon (V/P) uyumsuzluğu, intrakardiyak veya intrapulmoner şantlar, difüzyon bozukluğu ve azalmış inspire edilen oksijen konsantrasyonu gibi patofizyolojik mekanizmalara bağlı olarak ortaya çıkabilir. Bu durumun sık görülen nedenleri arasında ARDS, atelektazi, pnömoni ve kardiyojenik pulmoner ödem bulunur.(AI)