Bu bölümde, diyabetik böbrek hasarında AGE'lerin önemi ele alınmaktadır. Diyabet mellitus (DM), insülin üretimindeki başarısızlık nedeniyle hiperglisemiye bağlı olarak ortaya çıkan kronik bir endokrin bozukluktur. Diyabetin uzun vadeli komplikasyonlarının gelişimi, tip 1 DM ve tip 2'de ölümün başlıca nedenleridir. Yüksek kan glukoz seviyelerinin sürekliliği, homeostazın bozulmasına neden olur ve nefropati, retinopati, kardiyovasküler hastalıklar, hepatopati gibi birçok hasara yol açar. Diyabetik nefropati, glomerülde mezengial büyüme ve bazal membranın kalınlaşması gibi yapısal ve fonksiyonel farklılıklar gösteren bir hastalıktır. AGE'ler, diyabetik hastalıkların gelişiminde önemli bir faktördür. AGE'ler, proteinlerin yapısını değiştirir ve oksidatif stres oluşturur. Diyabetik nefropatiye sahip hastalarda AGE miktarında artış gözlenir ve böbrek hasarı ile ilişkilidir. AGE birikimi böbrek yapısında değişikliklere neden olur ve glomerüler fonksiyon kaybına yol açar. AGE-RAGE sinyal yolakları ve oksidatif stres aktivasyonu, hiperklikemi koşullarında DN'yi hızlandırabilir. AGE-RAGE etkileşimi, hücre içi sinyal iletimini başlatır ve proinflamatuar, oksidatif stres ve apoptoz gibi süreçleri aktive eder. AGE-RAGE, oksidatif stresi artırmak için AGE-RAGE-NADPH oksidaz (Nox) gibi sinyal yolaklarını aktive eder ve böbrek fibroblastında kollajen biyosentezini artırır. Bu nedenle, AGE'lerin diyabetik böbrek hasarında önemli bir rol oynadığı söylenebilir.(AI)